تأثیر ارتباط درمانی پرستاران بر پذیرش رژیم دارویی بیماران اسکیزوفرنیک

 تأثیر ارتباط درمانی پرستاران بر پذیرش رژیم دارویی بیماران اسکیزوفرنیک  حسین ابراهیمی[1]، فاطمه رنجبر[2]، حسین نامدار[3]، فریبا مصفا[4]*  تاریخ دریافت 01/03/1393 تاریخ پذیرش 05/05/1393  چکیده  پیش‌زمینه و هدف: یکی از اهداف مهم درمانی در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی افزایش پذیرش رژیم‌درمانی است. مصرف صحیح دارو عامل مهمی در درمان این بیماران است و باعث کاهش دفعات بستری شدن بیمار و درنتیجه کاهش هزینه‌های درمانی می‌شود. این پژوهش با هدف تعیین تأثیر ارتباط‌درمانی پرستاران بر پذیرش دارویی بیماران اسکیزوفرنیک انجام شد.  مواد و روش کار: این پژوهش، یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل بود که در آن 80 بیمار(40 نفر در گروه مداخله و 40 نفر در گروه کنترل) مبتلا به اختلال اسکیزوفرنی بستری در مرکز آموزشی درمانی رازی تبریز در آن شرکت کردند. ابزار گردآوری داده‌ها شامل دو قسمت بود: قسمت مشخصات فردی- اجتماعی و قسمت فهرست وارسی دارو. بعد از تصویب طرح و رعایت پروتکل‌های اخلاق در پژوهش ابتدا پیش‌آزمون برای بیمارانی که شرایط ورود به مطالعه را داشتند، به عمل آمد. سپس به‌طور تصادفی به دو گروه مطالعه و کنترل تقسیم شدند. گروه مداخله در 7 الی 10 جلسه ارتباط درمانی شرکت کردند. یک هفته بعد پس‌آزمون برای هر دو گروه اجرا شد. از آمار توصیفی(فراوانی، درصد، میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (آزمون کی دو و آزمون تی مستقل) برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها استفاده شد.  یافته‌ها: نتایج نشان داد که دو گروه ازنظر مشخصات فردی اجتماعی تفاوت معنی‌داری با هم ندارند(05/0P>). میزان حضور جهت خوردن دارو، دریافت دارو از پرستار، خوردن دارو و نمره کل پذیرش دارو در پیش‌آزمون بین دو گروه معنی‌دار نبود(05/0 P>)، ولی در پس‌آزمون در گروه مطالعه نسبت به گروه کنترل به‌طور معنی‌داری افزایش یافته بود(05/0 P<). همچنین مقایسه تفاوت میانگین قبل و بعد دو گروه تفاوت آماری معنی‌داری بین دو گروه نشان داد، بطوریکه میانگین نمره گروه مطالعه نسبت به گروه کنترل افزایش یافته است (05/0P<).  بحث و نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش می‌تواند به پرستاران در انتخاب راه‌های افزایش پذیرش رژیم دارویی و درمان موفق بیماری کمک کند.  کلیدواژه‌ها: اسکیزوفرنیا، پذیرش رژیم‌درمانی، ارتباط‌درمانی  مجله دانشکده پرستاری و مامایی ارومیه، دوره دوازدهم، شماره ششم، پی‌درپی 59 ، شهریور 1393، ص 498-491  آدرس مکاتبه: گروه روان‌پرستاری، دانشکده پرستاری و مامایی تبریز، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، تبریز، ایران، تلفن:4790648- 041            Email:[email protected]   [1] PhD پرستاری، دانشیار گروه روان‌پرستاری، دانشکده پرستاری و مامایی تبریز، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، تبریز، ایران       [2] روانپزشک، دانشیار گروه روان پزشکی، مرکز آموزشی درمانی رازی، مرکز تحقیقات روانپزشکی بالینی،دانشگاه علوم پزشکی تبریز، ایران       [3] دانشجویPhD پرستاری، مربی گروه روان پرستاری، دانشکده پرستاری و مامایی تبریز، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، تبریز، ایران       [4] دانشجوی کارشناسی ارشد گروه روان‌پرستاری، دانشکده پرستاری و مامایی تبریز، دانشگاه علوم پزشکی تبریز، تبریز، ایران(نویسنده مسئول)